Afwijken van ons plan
Tijdens de zwangerschap hadden we een mooi beeld gecreëerd van de geboorte. Fijn thuis en zolang mogelijk met z’n tweetjes. Toen in de eerste week van mijn verlof de bloeddruk echter omhoog ging, wisten we dat gingen overstappen op ons wat-als-het-anders-loopt-plan. In overleg met de verloskundige in het ziekenhuis besloten we om de geboorte in te leiden op het moment dat ik 37 weken zwanger was. En zo vertrekken we op een veel te vroege dinsdagochtend naar het ziekenhuis.
In de auto waren we erg ontspannen en allebei nog niet geheel doordrongen van het feit dat we die dag ons kindje vast zouden gaan houden. In het ziekenhuis werden we heel vriendelijk ontvangen en naar onze kamer gebracht. We hadden de kamer al een keertje bekeken wat heel fijn was. We gingen het ons gemakkelijk maken; onze eigen muziek en wat zachter licht. Daarmee werd de kamer een prettig plekje voor ons. Er werd een infuus aangelegd en we kregen uitleg over het hele proces. Na een tijdje begon ik het effect te merken van de oxytocine. Dit was prima te doen maar op een gegeven moment bleek dat het registreren van de golvingen niet helemaal goed ging. Die golvingen voelden erg heftig zonder een duidelijk rustmoment tussendoor. De co-assisent die kwam kijken zag inderdaad dat ik flinke golvingen had en dat het infuus wel lager kon gezet worden.
Door de intensiteit had ik moeite om een prettige houding te vinden. Uiteindelijk was opgekruld in bed de fijnste plek. De co-assistent hielp mij om de ademhaling rustiger te krijgen en ging met mij mee ademen op de golf. Door zachtjes en ritmisch uit te ademen (alsof je kaarsjes uitblaast) ontstond er in mijn hoofd een fijn mantra; 1-2-baby. Meer en meer raakte ik in de flow met mijn ademhaling en mijn mantra. Mijn vriend was steeds dichtbij, met zijn hand op mijn lijf of ik hoorde hem zeggen dat het goed ging. Soms was ik me bewust van de muziek die aan stond of merkte ik dat er even iemand kwam kijken hoe het ging.
En daar is ons kindje!
Na een tijd werden de golvingen anders. Sterker en met zo’n oerkracht dat het mij compleet overdonderde. Door in de rust momenten mij lichaam goed te ontspannen kwam de focus weer terug. Ik kon meegaan met de golven om ons kindje naar buiten te persen, iets wat veel energie kostte. Daarbij voelde het alsof er maar geen verandering in kwam. Op een gegeven moment duurde het ook voor ons kindje te lang. Terwijl er overlegd werd wat de volgende stappen gingen worden, praatte mijn vriend zachtjes tegen mij. Met een grote lach vertelde hij hoe druk het was in de verloskamer. Heel snel keek ik even; wauw wat een team stond er om mij heen! Er werd uitgelegd dat ons kindje ‘nu’ geboren moest worden. We zouden een laatste poging doen met de vacuümpomp, als dat niet lukte werd het een spoedkeizersnede. De gynaecoloog gaf mij heel zacht en daadkrachtig tegelijk instructie wat we gingen doen. Haar manier van praten toonde zowel respect voor mij als vertrouwen in mij. Ook de zachte fluistering ‘jij kunt dit, hij wordt nu echt geboren’ gaf mij een enorme boost. En toen was hij daar, ons mooie lieve zoontje!
Wat was het fijn dat we samen onze geboortewensen hadden besproken. Zo hoefde ik me niet bezig te houden met het aan het eind toch behoorlijke stress moment. Ik kon vertrouwen op mijn vriend en op de zorgverleners. En dat zorgde ervoor dat ik me zoveel en zo goed mogelijk kon blijven focussen en ontspannen. Was het de geboorte die ik gedroomd had? Nee, en tegelijkertijd was het absoluut de geboorte waarvan ik weet dat het de mooiste was voor ons. Alle elementen die wij belangrijk vonden voor de geboorte van ons kindje waren aanwezig: wijzelf, fijne muziek, een veilige omgeving met zorgverleners bij wie wij op ons gemak waren.