Toch in bad!
Het gelukkige gevoel van op wolkjes lopen, dat de zon schijnt en dat alles in je leven gewoon klopt. Zo voelde ik me toen ik een onwijs vaag roze streepje op de zwangerschapstest zag. Onze wens was een fijne thuisbevalling. Maar ergens voelde ik dat dit kindje wel eens in het ziekenhuis geboren zou kunnen worden.
Bij de eerste zwangerschap hadden we de HypnoBirthing cursus gedaan. Omdat we deze cursus zo fijn vonden besloten we twee privé sessies te doen. Helemaal afgestemd op onze wensen, fijn bij ons thuis zodat we echt bewust ons konden voorbereiden op dit nieuwe kindje.
Rond de 36 weken ging de bloeddruk omhoog. Toen er nog wat klachten bij kwamen zijn we een paar keer naar het ziekenhuis geweest voor controle. Daar hebben we in overleg besloten om de bevalling in te leiden. Ondanks dat dit niet helemaal een verrassende uitkomst was, kwam het gek genoeg toch nog iets te snel. Ik voelde me er mentaal nog niet helemaal klaar voor.
Op de dag dat ons kindje geboren zou worden, wou het ontspannen maar lastig. Ontzettend vroeg op voor de laatste controles en het infuus aanbrengen. Er werd tijd genomen om met ons de wensen door te nemen. De verloskundige gaf ons uitleg gegeven over het inleiden. Ze nam mijn angst voor een weeën storm heel serieus en ze gaf aan dat alle handelingen zouden gebeuren op mijn tempo en in afstemming met mij. Dit was erg geruststellend en gaf een extra boost aan vertrouwen.
De golvingen ervaarde ik vanaf het begin als erg intens, mijn vriend hielp me met de ademhaling en het zoeken naar een fijne houding. Toch voelde ik me overweldigd door het geheel. Ik gaf aan dat ik het niet zag zitten, als dit het gehele geboorteproces zo zou zijn. De verpleegkundige, die ook met ons de wensen had besproken, opperde om even onder de douche te gaan. Mogelijk dat dat me zou helpen de golvingen beter op te vangen. Het warme water was zo fijn en ik voelde me zo comfortabel, dat het bad mij wel heel prettig leek. We hebben gevraagd of ik toch wel in bad kon. En oh dat blije gevoel toen ze zei dat ze direct aan de slag gingen.
Tot het bad klaar was bleef ik lekker wiegend en dansen onder de douche. Ik voelde hoe mijn kindje steeds een beetje verder naar beneden ging. Een gevoel wat ik met wisselende emoties verwelkomde. Hierdoor werd ik me ineens bewust van twee gedachten. ‘Ik ben hier helemaal niet klaar voor’ en ‘Ik kan dit niet’. Het staat me nog zo bij dat op deze bewustwording een gevoel van overgave volgde. Er kwam ruimte voor de gedachte ‘Kom maar kindje, je bent welkom’. Toen lukte het me om in een bubbel te kruipen en mee te gaan wat er zou gaan komen.
De verpleegkundige kwam ons ophalen om het bad in te gaan. Ik kon er in stappen, nadat de gynaecoloog de voortgang gecontroleerd had. Vijf centimeter. Oef, ik had serieus gedacht dat het al veel verder gevorderd was. Maar het zien en voelen van het warme water maakte dat ik dat weer gauw vergeten was. Sterker nog, op het moment dat ik helemaal omringd was door het warme water gebeurde er ineens zoveel! Ik voelde ontspanning en warmte door mijn lijf trekken. De golvingen werden ontzettend sterk dat het me even de adem ontnam. Ik herinner me nog het zachte gegrom wat loskwam. Wat een oerkracht kwam er los in mijn lichaam!
De verpleegkundige liep gelijk de gang op om de verloskundige weer op te halen. Mijn vriend ving op dat de verloskundige zei ‘dat kan toch niet, ze was nog maar vijf centimeter zonet’. Ze ging mee terug naar de kamer, en gelijk gaf ze aan dat ons kindje nu geboren zou worden en dat ik mee kon gaan persen op de golvingen. Dat ging zo razendsnel, na een paar golvingen was daar ons meisje! De verloskundige pakte haar onder water aan en gaf haar gelijk in mijn handen. Zo kon ik haar zelf uit het water tillen en op mijn borst leggen. Wat ongelooflijk bijzonder moment!
Deze geboorte was een krachtige en liefdevolle ervaring. Voor mijzelf, mijn vriend en voor ons meisje. Het heeft mij nog zoveel meer bewondering gegeven voor het hele geboorteproces.